لطفن به احترام این شعر بلند شوید

صبح اول وقت هنوز دکمه ی پیراهن ام را نبسته ام هیز رو به روی سینه ام نشسته ایمجال بده مرگ این آخرین چای را با تو نه با همسرم می نوشم به سلامتی همه ی چای هایی که نوشیده ایممجال بده مرگ باید دوش بگیرم زیر آب نه در حباب های خالی که یکی یکی می ترکند و تو بیرون می زنی مانند تاول روی پوست مجال می دهم به تو مرگ برای قدردانی از شکیبایی ات رقص خداحافظی با زندگی را در آغوش تو اجرا می کنم موسیقی کو؟ نوازنده کجاست؟ آرام آرام از صدا شروع کنید و به نت سکوت برسید پانزده اسفند نود و چهار #نسترن_بشردوست